"Rozmowa z Dziką” – czyli jak odnaleźć siebie pod warstwami grzeczności

Ten dialog wydarzył się naprawdę – we mnie.

Gdy wróciła stara złość, niemoc i dzikie tupanie.

I przerażenie - bałam się samej siebie...

A potem pojawiła się Ona – Dzika.

Mówiła językiem ciała, trzewi i prawdy.

Zaczęłam słuchać.

Oto, co usłyszałam…

Dialog z Dziką

(Zamknij oczy. Poczuj ją. Nie oceniaj. Poniżej wersja do przeczytania, możesz też ją nagrać sobie jako medytację lub ustawić w polu.)

Ja:

Jestem tu. Widzę cię.

Nie chcę cię już zamykać ani uciszać.

Kim jesteś?

Dzika:

Jestem tą, która płonie.

Tą, której się boją. Tą, której nie da się ujarzmić.

Wydziedziczona. Zakazana. Wyśmiana.

Nazwana dziwką. Potworem. Wiedźmą.

Ale ja... jestem wolnością.

Ja:

Dlaczego przychodzisz właśnie teraz?

Dzika:

Bo próbujesz być grzeczna.

Bo znowu się tłumaczysz. Bo znowu chcesz być dobra,

zamiast prawdziwa.

A ja mam dość milczenia.

Mam dość układania się do cudzych zasad.

Ja:

Ale przerażasz mnie. Czasem zachowujesz się jakbyś chciała wszystko zniszczyć...

Dzika:

Ja tylko rozwalam to, co cię więzi.

Wiem, gdzie boli.

Wiem, gdzie cię zgasili.

Ja jestem ogniem. Ale ten ogień można tańczyć, nie trzeba go tłumić.

Ja:

Czego naprawdę chcesz ode mnie?

Dzika:

Chcę być uznana.

Nie jako szalona. Nie jako brudna.

Jako część ciebie.

Chcę, żebyś tańczyła ze mną nago w świetle księżyca.

Żebyś powiedziała: „Tak, mam w sobie gniew, pożądanie, bunt. I to mnie nie czyni złą.”

Ja:

A jeśli ci pozwolę być... nie spalisz mnie?

Dzika:

Nie. Jeśli mnie przyjmiesz, będę twoją siłą.

Twoją kreatywnością. Twoją ochroną.

Twoją żyłką przekory, dzięki której nie dasz się zniszczyć światu.

(cisza)

Ja:

Dobrze. Nie będę cię już wypierać.

Jest miejsce dla ciebie.

Ale naucz mnie, jak być tobą bez ranienia siebie.

Dzika (łagodniej):

Zgoda. Ale najpierw zatańcz. Zedrzyj maski. Zrzuć brzemię.

A potem... pogadamy jak kobieta z kobietą.

✦

---

Małgorzata IRI Jakubowska - WEWNĘTRZNY DIALOG.

Niektóre rozmowy dzieją się w ciszy.

Między oddechem a myślą, między lękiem a decyzją.

To tam spotykam swoje wewnętrzne postacie – Weronikkę, Dziką, Wewnętrzne Dziecko, Obrończynię, tę, która się boi, i tę, która pamięta.

Prowadzę z nimi dialog. Czasem płaczę. Czasem stawiam granice.

Bo właśnie w tej intymnej rozmowie zaczyna się transformacja.